Onderzocht is of deconstructie een alternatief is voor de sloop van gebouwen. Deconstructie heeft voordelen op het sociaal en economisch vlak en voor het milieu omdat het in basis hergebruik van materialen mogelijk maakt. Het onderzoek van Tslil stelt een systeem voor van het hergebruik van in situ beton met een toepassing in nieuwe constructies. Eerst is gekeken of deconstructie überhaupt technisch mogelijk is. Vervolgens is de milieuwinst in beeld gebracht. Daarbij zijn er vergelijkingen gemaakt tussen de bestaande methodes voor het berekenen van energieverbruik en recycling. Deconstructie gaat verder dan het ‘cherry picking’ van makkelijk te delven materialen bij sloop en het slopen van de overige bouwdelen of constructie. Ook het betonnen skelet wordt in componenten gezaagd om te kunnen worden hergebruikt. Tslil maakt de vergelijking met een medische operatie, eigenlijk een transplantatie en spreekt van Urban transplant. Er is een donor gebouw en een nieuwe gastlocatie. De parallel met de medische wereld is treffen.

De casestudie van haar onderzoek betrof de WTC-torens in Brussel. Een gebouw dat al wordt gesloopt, dat ook de afgelopen periode kon worden bezocht om echt een goed beeld van de mogelijkheden van destructie op locatie te kunnen bekijken. De gastlocatie, een voormalige suikerfabriek, was een gebied binnen 4 km van de WTC-torens waar een openbare tender voor gaande was. Dat bood de mogelijkheid om veel informatie te vergaren en ter plekke te gaan kijken.

Haar eindconclusie is dat nader onderzoek en testen nodig is om na te gaan of het systeem haalbaar is. Je botst nu tegen twee zaken aan die nog in de weg staan: wet- en regelgeving en de financiële haalbaarheid. In haar eigen woorden: nieuw beton is nog te goedkoop. Verder zullen de voorwaarden en effecten in beeld moeten worden gebracht als het in de praktijk wordt toegepast en is een vorm van standaardisering nodig om het op de markt te kunnen brengen.

Tslil kwam binnen met maquettes, proefmodellen van beton, boekjes, ansichtkaarten en tekeningen. Daarnaast had zij een presentatie voorbereid die ons meenam in haar onderzoeksvragen en de weg die zij daarbij heeft afgelegd. Tijdens de beantwoording van de vragen, ging de jury om haar meegebrachte materiaal staan om daar het gesprek te voeren. Het beton in bestaande gebouwen heeft al voor een grote CO_2-uitstoot gezorgd. Het is naar de mening van Tslil onze verantwoordelijkheid om daar zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan. En dan moet er meer mogelijk zijn dan vergruizen. Er zijn zoveel van dergelijke constructies en materialen aanwezig in Brussel, dat er eigenlijk geen nieuwe materialen ingevoerd zouden hoeven worden. Deconstructie levert nieuwe componenten op. Als je die voldoende standaardiseert zou hergebruik niet te ingewikkeld hoeven te zijn. Dat wilde Tslil met dit onderzoek en haar ontwerp bewijzen. Niet alleen kijken haar hoe de deconstructie op de bouwplaats kan worden gerealiseerd en hoe materialen kunnen worden geoogst, maar ook hoe die gedoneerde componenten een nieuwe plek kunnen krijgen. Het ontwerp is uitgewerkt in maquettes en in talrijke artist impressions. Het gaat om, in haar eigen woorden, ‘a sense of belonging’. Ze heeft een systeem uitgewerkt waarbij de geoogste betoncomponenten op betrekkelijk eenvoudige manier met elkaar kunnen worden verbonden. Op een zodanige wijze dat dit op termijn ook weer eenvoudig uit elkaar kan worden gehaald. Dat is nou toekomstgericht werken. En ja, het is misschien nu financieel nog niet haalbaar. Maar we als de reeds opgeslagen CO₂ beprijzen, is de toekomst misschien wel dichterbij dan we denken.